Blog
Over grenzen
Vorige week zijn we een gemeentegrens overgestoken en verhuisd naar een nieuw huis in een nieuw dorp. Een goed moment voor een terugblik op een jaar dat op allerlei manieren in het teken van grenzen stond.
Eind 2022 verhuisden we van Utrecht naar een dorp in de Overbetuwe. De stad uit en de rust in, dachten we. Dat de rustige omgeving juist voor extra onrust zou zorgen, hadden we vooraf niet kunnen bedenken. We merkten al snel dat de cultuurshock erg groot was en dat wij en het dorp geen match waren. Ook Fynn’s nieuwe school bleek, ondanks goede gesprekken vooraf, een flinke stap terug en in zijn nieuwe klas rommelde het erg. We zagen hem struggelen en veranderen. Voor de verhuizing zeiden we tegen elkaar: ‘Mocht het echt tegenvallen, dan gaan we weg als Fynn naar de middelbare school gaat.’ Maar vorig najaar, na acht maanden wonen, trokken we de grens al. We hadden weliswaar een heel grote verkeerde keuze gemaakt, maar we hadden ook de mogelijkheid om er iets aan te doen. Hoe ingrijpend ook, we gingen dus weer op zoek naar een nieuw huis en een andere school, ditmaal op een plek die wel bij ons past.
Waar we qua huis de grens trokken, ging ik het afgelopen jaar andere grenzen juist over, letterlijk en figuurlijk. Zo besloten mijn (oude) werkgever en ik na ruim 14 jaar uit elkaar te gaan. Het was een megastap, die mijn gedachten veel in beslag heeft genomen. Het loslaten van een laatste stukje oude vertrouwde vastigheid en ‘oud leven’ was moeilijk en eng, maar vasthouden aan iets wat eigenlijk niet meer paste, fysiek en mentaal, was voor beide partijen niet goed. Door los te laten kreeg ik ook ruimte om uit te zoeken wat wel zou kunnen, zoals gastlessen geven en ziekte-ervaringen delen met zorgverleners.
En een heel andere ervaring; ik ging voor het eerst sinds de bevalling en ziekte met beste vriendin Marian zes dagen weg, zonder gezin. Het werd Valencia, met appartement in het centrum, autohuur en de afspraak om een heel relaxed programma aan te houden. Ik merkte dat ik zo’n trip naast heel leuk ook ineens spannend vond. Ik raak snel overprikkeld en langer dan een klein uurtje lopen zit er niet meer in, dus stedentrips zijn geen eerste keuze. Een rolstoel mee, je dagelijks laten rondduwen door je vriendin, dat soort dingen voelt ongemakkelijk en heb ik tot nu toe vooral omzeild. Tot ik van Marian soort van op m’n kop kreeg dat ik niet voor haar moest invullen, de beren van de weg moest jagen en dat ze door de work-out gewoon extra taartjes kon eten!’ Zo gezegd...en het werd een fantastische week. Inmiddels gaat er standaard een rolstoel mee bij langere uitjes, voelt het minder ongemakkelijk om rond gerold te worden en is de wereld weer een stukje groter geworden.
Het is fijn om grenzen te kunnen verleggen, en ja, er zit ook een andere kant aan. Want grenzen verkennen en verleggen betekent dat ik er vaker overheen ga, met als gevolg dat ik weer vaker gevloerd ben. Daardoor merkte ik ook dat het vertrouwen in mijn lijf, ondanks drie jaar ziektevrij, nog steeds niet denderend is. Balans zoeken, keuzes maken, fysieke rekeningen voor lief nemen of juist een een pas op de plaats maken, vertrouwen opbouwen; het blijft een lastige zoektocht die nooit stopt.
Het is fijn om grenzen te kunnen verleggen, en ja, er zit ook een andere kant aan. Want grenzen verkennen en verleggen betekent dat ik er vaker overheen ga, met als gevolg dat ik weer vaker gevloerd ben. Daardoor merkte ik ook dat het vertrouwen in mijn lijf, ondanks drie jaar ziektevrij, nog steeds niet denderend is. Balans zoeken, keuzes maken, fysieke rekeningen voor lief nemen of juist een een pas op de plaats maken, vertrouwen opbouwen; het blijft een lastige zoektocht die nooit stopt.
Gelukkig is onze huizenzoektocht inmiddels wel afgerond. Na tientallen bezichtigingen, diverse biedingen, veel telefoontjes met potentiële scholen, niet meer buiten ons wensgebied zoeken en dankzij een goede aankoopmakelaar vonden we afgelopen mei ons nieuwe huis in Oosterbeek, inclusief een fijne school voor Fynn. Een kleine uitdaging: we zochten vooral geen klushuis, maar dat werd het wel. Toch klopte het gevoel en soms zit het mee, want we kenden een goede professionele klusser die tijd had om met ons aan de slag te gaan. Nu zijn we vier maanden vol slopen, opbouwen, regelen, plannen en in- en uitpakken verder en heeft Fynn het inmiddels naar z'n zin in de nieuwe klas. Mijn eigen energie kan nu een grondige renovatie gebruiken, maar we wonen sinds deze week wel op een plek die nu al als thuis voelt!
Geschreven op 28-10-24 door Mariska