Een blog tussen heel veel verhuisdozen! Nog maar 1 dag en dan gaat ons leven behoorlijk veranderen, want morgen verhuizen we van Utrecht naar een dorp in de Overbetuwe. Een best wel klein dorp zonder stoplichten, al was dat laatste vooral geen zoekcriterium. Weg van de drukte en op naar meer ruimte, rust en natuur, dichterbij familie en een aantal goede vrienden, maar ook op naar een nieuw huis, een nieuwe omgeving, een nieuwe school en al het veilige, vertrouwde hier achterlaten.

 

Jeroen woont al meer dan 30 jaar in Utrecht, ik nu ruim 7,5 jaar. Sinds een paar weken staat bijna alles in het teken van inpakken, trakteren en afscheid nemen. Het is een soort verplichte ‘trip down memory lane.’ Alles gaat letterlijk door je handen, van dozen vol baby-peuter- en kleuterknutsels en oud chemo-mutsjes tot lieve kaarten en heel veel spul waarvan je denkt: waarom heb ik dit en wat moet ik ermee?! Er is hier zo ongelofelijk veel gebeurd. We gingen samenwonen in Jeroens huis, ik werd kort daarna zwanger, toen de diagnose Hodgkin, Fynns geboorte, de behandelingen en alles wat daarbij hoorde, de eerste schooljaren, nieuwe vriendschappen en zo kan ik nog even doorgaan. 
Iemand zei laatst: ‘Je zult het wel fijn vinden, er is hier zoveel naars gebeurd en nu maken jullie een hele nieuwe start.’ Maar zo voelt het helemaal niet. Ja, we verheugen ons op het nieuwe huis dat vanaf de eerste bezichtiging klopte. Maar terugkijkend op de tijd in Utrecht,  voel ik niets negatiefs. Het is heel erg fijn en goed geweest. Een van mijn lessen van ziek zijn is dat je de normale dingen niet meer zo voor lief neemt. We hebben hier in alle stormen veel nieuwe mensen, naast familie en vrienden, om ons heen gekregen. Mensen met wie we nog geen geschiedenis hadden, maar die er gewoon waren, ook toen de nood hoog was. Ik weet zeker dat we een aantal van hen blijven zien, maar de realiteit is ook dat we anderen niet meer of amper spreken. Simpelweg omdat we straks geen deel meer uitmaken van elkaars dagelijks leven. Dat is en blijft een heel gek besef. 

 

We zijn alle drie op onze eigen manier bezig de verhuizing. Jeroen is vooral gefocust op de nieuwe stap en klust zich een slag in de rondte. Ik kijk erg uit naar onze nieuwe plek die nu al voelt als thuis en heb ondertussen soms last van ‘wat was het hier fijn en wat als het daar tegenvalt?’- stress. Ik vind het ook best spannend om zo niet meer dichtbij mijn vertrouwde ziekenhuis te wonen, terwijl ik daar wel onder controle blijf. In plaats van op 7 autominuten is mijn hematoloog straks op 45 minuten afstand. Ik had niet verwacht dat die gedachte voor onrust zou zorgen, maar dat gezegd hebbende moeten we ons leven vooral niet rondom een ziekenhuis plannen. 

Fynn vindt het klussen leuk en heeft genoten van zijn afscheidsfeestjes. De verhuizing zelf vind ie spannend. Hij wil zijn vriendjes niet missen en maakte zich zorgen of ze zijn nieuwe adres wel hebben. Maar waarschijnlijk is hij van ons allemaal het snelst gewend, zeker zodra school begint en hij zijn eerste nieuwe vriendjes maakt. 

De laatste dagen in Utrecht zijn we volop getrakteerd op lieve afscheidscadeautjes en houden we (vooral ik) het op tot ziens in plaats van een afscheid. Redenen genoeg om straks nog vaak naar Utrecht te gaan. Ondertussen krijgen we in de nieuwe buurt ook een hartelijk welkom. De kerstdagen worden dit jaar anders dan anders, met een stukje leven uitgepakt en de rest nog in dozen. Maar de kerstboom staat, we kunnen slapen en eten en we hebben de tijd om rustig te settelen in ons nieuwe huis. En dat is samengevat een heel mooi nieuw avontuur!