Een week geleden was ik daar waar ik vooral niet zijn wilde: op de afscheidsdienst van een vriendin. Ze had uitgezaaide kanker en laat een man en twee jonge kinderen achter. Onze vriendschap was (te) kort maar krachtig, ik kende haar pas negen maanden. Maar in die tijd heeft ze het voor elkaar gekregen dat ik haar nu erg mis. Het is helaas de tweede moedige, mooie, sterke moeder die ik dit jaar heb leren kennen en die er niet meer is. Ze hebben allebei op hun eigen manier een onvergetelijke indruk gemaakt. 

 

Vorig jaar rond deze tijd trof ik de laatste voorbereidingen voor mijn boek en was het point of no return gepasseerd. Ik ging dus echt al die persoonlijke ervaringen delen - help! - en wat zou er op me af komen? Inmiddels ben ik alleen maar dankbaar voor alles wat het heeft gebracht en nog brengt. Ik heb steun gekregen en kunnen geven en mag mijn ervaringen af en toe inzetten om de zorg nog beter en persoonlijker te maken. Maar het meest bijzonder is dat ik er een paar nieuwe vriendschappen bij heb gekregen. Vriendschappen met lotgenoten en dat had ik vooraf eigenlijk niet zien aankomen. Tot nu toe had ik überhaupt amper lotgenotencontact en zeker niet met mede-moeders. Ik heb het zelf niet actief opgezocht én kwam in het ziekenhuis ook niemand tegen in dezelfde levensfase. Daarnaast kun je hetzelfde doormaken, maar helemaal geen klik met elkaar hebben. Een nieuwe vriendschap met iemand waarbij je aan een half woord of blik genoeg hebt, is als een speld in een hooiberg zoeken. Als je ‘m dan vindt, is het extra bijzonder. 

 

Ik zit me nu al schrijvend af te vragen wat de kracht van een vriendschap eigenlijk is. Maar ik heb er geen eenduidig antwoord op. Ik heb veel verschillende vrienden. Bij ieder van hen is er iets dat ons aan elkaar bindt, is er die belangrijke klik en willen we moeite blijven doen voor elkaar. De meeste ken ik vanuit mijn studententijd of werk, een paar nog uit de tijd daarvoor. Door de jaren heen hebben ‘we’ bewezen dat we tegen een stootje kunnen en pakken we de draad altijd weer op, ook als we elkaar een tijdje niet spreken. Ik had tot nu toe godzijdank het geluk dat bijna alle vrienden gezond en gelukkig zijn, zonder dat het leven alleen maar over rozen gaat. 

 

Ziekte als startpunt voor een vriendschap, dat had ik tot dit jaar nog niet meegemaakt. En iemand leren kennen terwijl je weet dat er ook een te snel afscheid komt, al helemaal niet. Ik heb een paar keer de vraag gekregen: “Is het verstandig om zo hecht te worden met iemand waarvan je ook weer afscheid moet nemen?” Zonder twijfel: JA! Hoe vaak kom je iemand tegen bij wie je aan een half woord genoeg hebt? Met wie je een vergelijkbare drive en kracht, maar ook angst en onzekerheid over de toekomst deelt en met wie je foute grappen kunt maken over je ziekte? Met wie je de dag door kunt appen, moeiteloos schakelend tussen onderwerpen als ziek zijn, netflix-tips, bijwerkingen, grappige uitspraken van je kinderen, stress of je een volgende behandeling kunt krijgen en wie nou wie is bij de Masked Singer? Die kom je maar heel weinig tegen. Dus de kans om hecht te worden met zo iemand pak je met twee handen aan. Beter kort en krachtig dan veilig op afstand blijven. Ook al moet je dan weer afscheid nemen, de herinneringen blijven voor altijd, net als de mooie impact die het op je eigen leven heeft. 

Zonder in clichés te willen vervallen: als ik iets weer meeneem de komende tijd, dan is hoe sterk en krachtig mensen kunnen zijn in tijden van nood, dat humor alles echt een stuk leuker maakt en dat quality time en geluksmomenten vaak in zulke kleine dingen zitten. Maar vooral, hoe kostbaar de tijd met je dierbaren is!