Toen ik de diagnose lymfeklierkanker kreeg, kreeg ik er naast een doos vol emoties ook gratis en voor niks een confrontatie met leven en dood bij. Niet voor het eerst overigens. Want vierenhalf jaar voor mijn diagnose overleed mijn vader aan lymfeklierkanker. Een heel andere vorm dan de mijne. Maar de confrontatie met aftakeling, pijn, angst, mooie momenten en herinneringen en met afscheid, loslaten en rouw lag vers in het geheugen.

 

Bij mijn diagnose hoorde gelukkig een goede prognose met een grote genezingskans. Toch merkte ik dat ik gekleurd was door het overlijden van mijn vader. ‘Eerst zien en dan geloven’ dacht ik soms. En tegelijkertijd was ik vol vertrouwen dat ik er goed doorheen zou komen. In mijn hoofd was een slecht verloop überhaupt geen optie, temeer omdat ik tien dagen na de diagnose letterlijk ‘nieuw leven’ op de wereld zette. In de maanden daarna, toen het anders liep dan voorspeld en goede en slechte uitslagen elkaar afwisselden, heb ik regelmatig geworsteld met gedachten over de dood, of eigenlijk vooral over het leven. Je gaat het leven nog meer waarderen als de eindigheid zo echt wordt. Sommige dingen worden minder belangrijk, andere veel belangrijker. Kanker is wat dat betreft een harde leermeester, een eyeopener, een reality check in achtbaanvorm. Kanker heeft mij en mijn gezin geraakt en gekleurd en heeft ons een normaal gezinsleven ontnomen. De onbezorgdheid is voorgoed de deur uit gezet. Kanker dwingt je om afscheid te nemen van het oude vertrouwde vanzelfsprekende en om keuzes te maken: over wie en wat belangrijk is, waar je je energie aan wilt besteden, wat je gelukkig maakt en wat niet en welke mooie momenten zorgen voor een glimlach. Het brengt bijzondere cadeautjes met zich mee, inclusief het besef dat er zoveel lieve mensen om ons heen zijn. 

 

Ben ik trouwens bang dat ik op korte termijn doodga? Nee. Ik heb een tumor die aangepakt moet worden en een grote kans dat er op termijn een volgende tumor opduikt. Maar tot nu toe zijn de vooruitzichten positief en daar hou ik me aan vast. Fynn is met zijn 5 jaar momenteel wel veel met de dood bezig, heel praktisch ‘op z’n kleuters’. Zo vraagt hij regelmatig wanneer onze hond Charlie dood gaat. Charlie is 9 maanden oud. En laatst was hij in Jeroens spullen aan het snuffelen. ‘Papa, als jij een keer dood gaat, mag ik dan jouw échte walkie talkies en zaklamp hebben? Want daar heeft mama toch niks aan.’ Bij deze vastgelegd. Het is grappig en tegelijk confronterend. Fynns vragen raken mijn grootste angst en dwingen me om na te denken over het leven. En leven, dat wil ik heel graag, heel lang en volop. Ook tijdens de behandelingen. Maar juist dan is het vaak extra ingewikkeld, want zorgen dat het dagelijks leven doorgaat – opstaan, aankleden, eten, school, spelen, koken, hond uitlaten, opruimen etc. – is op dat moment heel hard werken en slurpt alle energie keihard op. 

Laatst was ik een weekend alleen met Fynn. Het liefst zou ik dan allerlei leuke dingen met hem doen, maar dat was fysiek helemaal niet haalbaar. In de praktijk moet ik ‘s ochtends al rekenen: hoeveel energie heb ik, wat moet er vandaag minimaal gebeuren, kan ik iets extra’s? Dat geeft soms stress bij mij. Een wandelingetje naar de bakker om een kaasstengel te halen werd het uitje van de dag. In mijn hoofd was dat eerst te weinig, totdat ik merkte dat Fynn ook moe was na een week school. En toen kon ik heel goed genieten van heel veel boekjes lezen op de bank, de tv wat langer aan, samen spelen in huis en het besef dat dit weekend samen toch maar mooi lukte!

 

Vorige week hadden Jeroen en ik een gesprek met een gezinstherapeute die gespecialiseerd is in kanker. Zij mocht 50 gesponsorde adviesgesprekken weggeven en ik had ons aangemeld. Niets te verliezen en alles te winnen, dacht ik. En dat bleek te kloppen. We voelden herkenning, kregen praktische tips en ze had een heel mooi idee voor een ‘doosje leuke dingen’. Een doos vol briefjes met daarop leuke dingen die Fynn samen met ons verzint. Dingen die we als gezin kunnen doen op momenten dat er iets te vieren is, zoals een goede uitslag, een relatief fitte dag of iets anders dat de moeite waard is om even extra bij stil te staan. We zijn de doos aan het vullen. Het mooie is: waar Jeroen en ik soms even moeten nadenken, schudt Fynn het ene na het andere idee uit zijn mouw en daarmee brengt hij ons ook weer op ideeën. De eerste selectie is opgeschreven. En oké, met dank aan Fynn en Jeroen zitter er wel opvallend veel eetdingen in - lees taart, ijs en pizza -, maar ook korte uitjes dichtbij huis én activiteiten die heel eenvoudig thuis kunnen, zoals samen Fynns lievelingsfilm kijken of spelletjes doen. Niets groots, het zijn simpele kleine wensen die makkelijk te realiseren zijn, ook op dagen met heel weinig energie. We kijken eigenlijk met een frisse blik naar leuke dingen, en hopen zo de mooie momenten nog net een stukje vrolijker en bewuster in te kleuren.