Ik val maar met de deur in huis, ik ben sinds afgelopen zomer regelmatig aan het worstelen met mezelf. Niet handig, want ik ben mijn slechts mogelijke tegenstander. Ik weet ook nog eens precies waarom ik worstel, het lukt me alleen niet om het zelf op te lossen. Ik ben in remissie en hoef even niks, ik mag ontspannen en heb de tijd om te herstellen. Ik zou dan ook heel graag volop van deze tijd willen genieten. Maar ik krijg mezelf moeilijk in de ontspanmodus en voel vaak een soort dreiging en haast. Het gevolg is dat ik in de overlevingsmodus - alert en met veel adrenaline - in de startblokken blijf staan. Klaar voor actie, welke dan ook. En actie is er altijd wel te vinden. Een kleine greep van wat er allemaal door mijn hoofd borrelt. 

Ik voel gevaccineerd en wel veel stress door de belachelijk hoge coronacijfers en het feit dat ik tot een risicogroep behoor. Ik wil vooruit en niet achteruit, helemaal omdat er ook weer een keer nieuwe behandelingen komen. Ondertussen zijn er volop snotneuzen en besmettingen op de basisscholen én wil ik Fynn ook nu toch een zo normaal mogelijke tijd geven. 

 

Het is ruim drie maanden na de laatste behandeling en een paar weken geleden had ik mijn eerste controle. Ditmaal alleen een gesprekje en een bloedwaardencheck. Mijn volgende scan is pas eind januari. Mijn bloed is bijna altijd goed, maar nu zag ik één licht verhoogde waarde. Ik kreeg acuut stress toen ik zag dat diezelfde waarde vorig najaar ook verhoogd was, drie maanden voordat het nieuwe actieve lymfoom opdook. Mijn arts stelde me gerust, die waarden hebben hoogstwaarschijnlijk een andere oorzaak. Relax dus, maar mijn hoofd riep alweer ‘Actie!’ 

Mijn arts vroeg ook of ik bang was voor de volgende behandelingen. Gek genoeg niet echt, maar ik heb er gewoon helemaal geen zin in! Ik wil het liefst even struisvogelen en net doen alsof de toekomst niet onzeker is en nieuwe lymfomen niet meer aan de orde zijn. Maar dat is niet de realiteit. Mijn artsen hopen dat ik ditmaal een jaar of twee schoon blijf. Dat zou al heel positief zijn. Ondanks dat ik altijd hebt gezegd: ‘Ik wil niet in de wachtstand staan en van scan naar scan leven, is dat precies waar ik mezelf nu toch een beetje op betrap. Ik voel het zwaard van Damocles ditmaal veel sterker dan voorheen. Ik krijg er een soort haast van. Ik wil de ‘schone tijd’ graag zo goed mogelijk benutten. Maar ik leg de lat onrealistisch en onverstandig hoog. Het is niet handig om met 30 procent energie 200 procent te willen doen en ik verlies het hier en nu daarbij regelmatig uit het oog. 

Ik heb al tig keer tegen mezelf gezegd: "Straks is straks en nu is nu. Ontspan en geniet van wat er kan." Maar het lijkt alsof er een beschermend laagje om me heen zit. Voor de duidelijkheid: ik ben niet depri, niet afgestompt, ik doe leuke dingen en lach veel. Maar toch voel ik dat ik niet zo geniet en ontspan zoals ik kan en wil. Nou, en dat wil ik dus niet! Dus ik heb besloten om de confrontatie op te zoeken. Ik ben gestart met een coach, iemand met een topsportverleden. Dat leek me wel een interessante invalshoek. Ik kreeg meteen een paar confronterende vragen, zoals waarom ik ervoor ‘kies’ om mezelf constant aan te zetten. Oef! En de vraag: “Als je je voorstelt dat je compleet ontspannen bent, hoe zou je je dan voelen? Hoe zie je er dan uit?” Daar moest ik ook behoorlijk over nadenken en dat zegt nogal iets. 

Mijn doel voor de komende tijd is om niet teveel te willen, de lat heel veel lager te leggen en mezelf regelmatig te scannen. Wat gebeurt er in mijn lijf en waarom? Wat voel ik en wat heb ik nodig? Durf ik door de emoties heen te gaan en alles weer intenser te voelen, in plaats van angsten of andere minder fijne emoties veilig te parkeren? 

Deze week was ik bij mijn haptotherapeut en besprak ik alles ook met haar. Al liggend op de bank ging het steeds meer borrelen. Geen verdriet, wel angst. Ja, ik ben bang om er in de toekomst niet voor Fynn te kunnen zijn en die angst zal nooit meer weg genomen kunnen worden. Want de realiteit is dat de toekomst onzeker is. Maar mijn dreigingsniveau mag omlaag, ik ga NU niet af op code rood of zwart. Het blijft bijzonder hoe je dat verstandelijk zelf allemaal prima begrijpt - sterker nog, ik dacht dat die angst helemaal niet zo groot meer was - maar ergens diep in je lijf die angst toch verstopt zit. Klaar om je af en toe weer om de oren te slaan. 

Er borrelde trouwens meer, want tot mijn verbazing werd ik me liggend op de tafel toch een partij boos. De conclusie was kort en simpel: ik ben gewoon helemaal klaar met die k*tkanker! Mijn haptotherapeut liep de kamer uit om terug te komen met een enorme skippybal. En ja, in het kader van toelaten en voelen heb ik daarna keihard tegen die bal staan trappen. Wat een heerlijk gevoel was dat, ik kan het werkelijk iedereen aanbevelen;-). 

Ik voelde me na afloop leeg in de goede zin van het woord. Is het hiermee opgelost? Nee, natuurlijk niet, ik heb werk te verzetten. Het borrelt en het is confronterend. Ik heb geen idee of het me lukt om mijn vertrouwde 'actiemodus' beter uit te zetten, maar ik vind het fijn om ermee aan de slag te zijn. En ik begin soms al te voelen dat het me veel goeds kan opleveren. Meer genieten, beter ontspannen en het weer een stukje makkelijker maken voor mezelf en voor de mensen om me heen. Ik heb niets te verliezen en eigenlijk alleen maar heel veel te winnen.